به گفته جیم اندرو، مدیر ارشد پایداری بسته بندی (CSO) پپسیکو، این شرکت از پایداری عقبنشینی نکرده، بلکه استراتژی خود را تغییر داده است.
با نزدیک شدن موعد تحقق بسیاری از تعهدات پایداری شرکتها در سال ۲۰۲۵، شمار فزایندهای از شرکتها در حال بازبینی و اصلاح اهداف خود هستند. برخی این تغییرات را بیسروصدا و بدون توضیح مفصل انجام میدهند. اما پپسیکو بهصورت علنی درباره دلایل بازنگری اخیر برخی از اهداف پایداری خود در حوزههایی مانند بسته بندی ، انتشار گازهای گلخانهای و سایر زمینهها ــ از جمله تصمیم برای کنار گذاشتن برخی اهداف ــ صحبت میکند.
به گفته جیم اندرو، این تغییرات به معنای کاهش تمرکز شرکت کالاهای مصرفی بسته بندی شده بر پایداری نیست؛ بلکه نشاندهنده تکامل استراتژی آن برای همگام شدن با شرایط متغیر جهان است.
از زمان معرفی برنامه پایداری «PepsiCo Positive (pep+)» در سال ۲۰۲۱، «ما چیزهای زیادی یاد گرفتیم و دنیا هم خیلی تغییر کرده است. به همین دلیل خواستیم این آموختهها و واقعیتهای بیرونی را در هر تغییری که ایجاد میکنیم لحاظ کنیم.» این را اندرو میگوید که از سال ۲۰۲۰ سمت CSO را بر عهده دارد.
او میگوید سه اصل اصلی زیربنای بازنگری اهداف پایداری پپسی است: شفافیت، عملگرایی و تمرکز بر حوزههایی که شرکت میتواند بیشترین اثرگذاری را داشته باشد. او اضافه میکند: «همچنین میخواهیم تصمیمهایمان مبتنی بر علم باشد. دوباره تأکید میکنم، دنیا جای متفاوتی شده و ما تلاش کردهایم این موضوع و همچنین رشد کسبوکار را در نظر بگیریم.»
این تغییر رویکرد با واکنش منفی هم روبهرو شده است. گروههای محیطزیستی و کنشگری از جمله Oceana و As You Sow از آنچه عقبنشینی پپسی از تعهدات زیستمحیطی میدانند ابراز ناامیدی کردهاند؛ از جمله کنار گذاشتن هدف قبلی برای بسته بندی های قابل استفاده مجدد و تضعیف هدف کاهش ۲۰ درصدی مصرف پلاستیک بکر. سازمان As You Sow میگوید پپسی این تعهدات قبلی را پس از آن مطرح کرد که این گروه پیشنهادهایی را از طریق سهامداران ارائه داده بود؛ پیشنهادهایی که بعداً پس گرفته شدند.
اندرو میگوید: «من پاسخ مشخصی به تکتک گروهها ندارم. ما با آنها تعامل داریم و همه بازخوردها را جدی میگیریم. ما همچنان به شفافیت و تعامل متعهد هستیم، اما در عین حال با چالشهای متعددی روبهرو هستیم.»
اندرو در گفتوگویی با Packaging Dive این چالشها، عوامل مؤثر دیگر در فرآیند تعیین اهداف شرکت و همچنین درسهایی که در این مسیر آموخته شده را توضیح داد.
پکینگ دایو: پپسیکو تنها شرکتی نیست که اخیراً اهداف پایداری خود را بازتنظیم کرده، اما همه شرکتها درباره چرایی و چگونگی آن توضیح نمیدهند. کمی بیشتر درباره دلایل این تصمیم توضیح دهید.
جیم اندرو: اهداف اقلیمی ما اکنون کاملاً با مسیر افزایش دمای ۱.۵ درجه سانتیگراد همسو شدهاند؛ چیزی که قبلاً اینطور نبود. حوزههای انتشار ۱ و ۲ همسو بودند، اما حوزه ۳ طبق طبقهبندی SBTi «بهمراتب پایینتر» از ۲ درجه قرار داشت.
ما بهعنوان یک شرکت غذایی مجبور شدیم حوزه ۳ را به دو بخش تقسیم کنیم: FLAG (انتشار ناشی از جنگل، زمین و کشاورزی) و E&I (انرژی و صنعت). و گفتیم وقتی داریم این کار را میکنیم، بیایید همه را با مسیر ۱.۵ درجه همسو کنیم. پیش از اعلام، با تعدادی از ذینفعان صحبت کردم و اهداف و تغییرات را برایشان توضیح دادم؛ بسیاری از آنها گفتند این مهمترین اقدام در میان همه موارد است. چون در نهایت این همچنان بخشی از توافق پاریس است: رسیدن به خالص صفر تا سال ۲۰۵۰.
در حوزههای ۱ و ۲ از سال مبنا [۲۰۱۵] تا ۲۰۲۴ پیشرفت خوبی داشتهایم، اما در حوزه ۳ بسیار کمتر. دلیلش این است که این حوزه نیازمند تغییرات سیستمی در مقیاس جهانی است. ما در ۲۰۰ کشور و قلمرو فعالیت داریم، همراه با بطریسازان طرف قراردادمان، و لازم است سیستمهایی که جزئی از آنها هستیم تغییر کنند. اینها مسائل بسیار بزرگ و پیچیدهای هستند.
اگر قرار است میزان پلاستیک بازیافتی افزایش یابد، به سیستم جمعآوری، فرآوری و سیاستهای پشتیبان نیاز است تا این کار در مقیاس و با سرعت انجام شود. جهان تقریباً بر سال ۲۰۵۰ اجماع دارد، اما صادقانه بگویم سرعت تغییر این سیستمها کمتر از چیزی بوده که هنگام تعیین اهداف اولیه امیدوار یا پیشبینی میکردیم. اینها عواملی بودند که در تصمیمگیری ما نقش داشتند.
پکینگ دایو: پپسی به چالشهای بیرونی برای تحقق اهداف قبلی اشاره کرده است، از جمله قوانین کشورهایی مانند هند یا چین که استفاده از PET بازیافتی در بسته بندی مواد غذایی را محدود میکرد. این نیروهای بیرونی چگونه استراتژی شما را تغییر میدهند؟
تقریباً هر کاری که ما انجام میدهیم، بهویژه در بسته بندی اولیه، در تماس مستقیم با غذاست؛ و این سطحی کاملاً متفاوت از چالش نسبت به بسته بندی های غیرغذایی ایجاد میکند و الزامات بسیار سختگیرانهای دارد.
هند تازه در سال ۲۰۲۳ قوانینی را برای اجازه استفاده از rPET در بسته بندی نوشیدنی تصویب کرد و بسته بندی مواد غذایی در ۲۰۲۴ به آن اضافه شد. چین هم هنوز بههیچوجه اجازه استفاده از rPET در بسته بندی های غذایی را نمیدهد. بنابراین با دو بازار بسیار بزرگ روبهرو هستیم که یا بهتازگی اجازه دادهاند یا هنوز اجازه استفاده از مواد بازیافتی را نمیدهند.
اما موضوع حتی فراتر از این است. اگر ایالت به ایالت ــ یا گاهی شهر به شهر ــ و خارج از آمریکا استان به استان یا کشور به کشور نگاه کنید، قوانین، زیرساختها و سازوکارهای حمایتی بازیافت میتوانند کاملاً متفاوت باشند؛ گاهی تفاوتها شب و روز است.
بیشتر بخوانید: شرکتهای بسته بندی زنجیره سرد با تضعیف عرضه یخ خشک سازگار میشوند
آیا ایالتی سیستم بازگشت ودیعه دارد یا نظام مسئولیت توسعهیافته تولیدکننده (EPR)؟ آیا کشوری چنین سیستمی دارد؟ حتی اگر EPR وجود داشته باشد، اغلب متفاوت است. آیا جمعآوری انجام میشود؟ رسمی است یا غیررسمی؟ آیا پس از جمعآوری، امکان شستوشو و فرآوری مواد بازیافتی وجود دارد؟
در سال ۲۰۲۰، اگر به آن زمان برگردیم، در همه بخشهای جامعه ــ نه فقط شرکتها، بلکه NGOها، دولتها، جامعه مدنی، بانکها و نهادهای مالی ــ بحثهای زیادی درباره همراستایی سازمانها و سیاستها برای حمایت از این گذارها وجود داشت. بسیاری از این موارد یا اصلاً رخ ندادند یا بسیار کندتر از چیزی پیش رفتند که ما ــ و فکر میکنم هر کسی ــ انتظار داشت.
تصمیم به کنار گذاشتن برخی اهداف، مانند استفاده مجدد، چرا بهجای تمدید زمانبندی آنها گرفته شد؟
ما هدف استفاده مجدد را کنار گذاشتیم، اما در جمله بعد میگویم که در واقع کنار نگذاشتیم؛ بلکه آن را تغییر دادیم.
ما یک هدف کمی برای استفاده مجدد داشتیم که بله، آن را کنار گذاشتیم. اما همچنان تمرکز زیادی بر استفاده مجدد داریم. این حوزهای است که از زمان تعیین هدف، چیزهای زیادی دربارهاش آموختهایم. دستیابی به پیشرفت قابلتوجه و قابلاندازهگیری بسیار دشوار است؛ به دلایل مختلف، از جمله وجود چارچوبهای گزارشدهی نظارتی متعدد.
ما هدفی میخواهیم که قابل ردیابی و گزارشدهی باشد. اگر هدفی با عدد و تاریخ مشخص داشته باشم، میتوانم این کار را انجام دهم. جایی که این امکان وجود نداشت، تصمیم گرفتیم هدف را کنار بگذاریم.
استفاده مجدد مثال خوبی است، چون تعریف مشترکی برای آن وجود ندارد و در واقع چندین چارچوب نظارتی رقیب در این زمینه هست. مقیاسپذیر کردن استفاده مجدد مستلزم این است که به این فکر کنیم چگونه آن را به انتخابی ترجیحی، راحت و مقرونبهصرفه برای مصرفکنندگان تبدیل کنیم.
این کار نیازمند سیستمی کارآمد در یک جغرافیای مشخص است؛ سیستمی سرتاسری که نهتنها تولیدکنندگان، بلکه ارائهدهندگان لجستیک، خردهفروشان، مراکز خدمات غذایی، سیاستگذاران و مصرفکنندگان همگی در جهت هدفی مشترک حرکت کنند. این معمولاً مستلزم ایجاد یک چارچوب نظارتی یکپارچه و متناسب با محصولات موردنظر است.
به سیاستهای زیرساختی مشترک، همکاریهای گسترده غیررقابتی و در بسیاری موارد استانداردسازی نیاز داریم. اینها یا رخ ندادهاند یا بسیار کند پیش میروند.
ما در برخی موارد، مثلاً در زمینه لیوانهای قابل استفاده مجدد، کارهایی انجام دادهایم. در پتالوما کالیفرنیا پروژه بزرگی داشتیم. همچنین در بیش از ۷۵ بازار بینالمللی بطریهای قابل برگشت داریم. اما داشتن یک عدد واحد، قابل گزارش و کمیسازی، بسیار دشوار بود.
ما بهصورت کیفی گزارش خواهیم داد، چون فکر میکنیم این روش پیچیدگی موضوع را دقیقتر نشان میدهد؛ دستکم تا زمانی که برخی از این مسائل حل و گزارشدهی استاندارد شود. در عین حال، هدف دیگری داریم که RCR است ــ قابل استفاده مجدد، قابل کمپوست یا قابل بازیافت ــ که یک هدف کمی است چون میدانیم چگونه آن را اندازهگیری کنیم. استفاده مجدد همچنان بخشی از استراتژی کلی بسته بندی پایدار ماست.
شما به نیروهای مختلفی از جمله سیاستگذاران و مصرفکنندگان اشاره کردید. آیا پپسیکو به اقدامات رقبا در حوزه پایداری هم توجه میکند؟
ما تلاش میکنیم از همه تأثیرات مختلف آگاه باشیم و از هر کسی ورودی بگیریم.
استراتژیهای ما آنهایی هستند که برای کسبوکار و اهداف ما مناسباند. در بیشتر موارد، میخواهیم جزو پیشروان باشیم. اما واقعیت این است که جلو افتادن بیش از حد از سرعت تغییر سیستمها بسیار دشوار است.
درباره بسته بندی غذایی صحبت کردیم؛ با توجه به اینکه پپسی مالک برندهایی مانند Lay’s است و همچنین بطریها و قوطیهای نوشیدنی را دارد که تمرکز اصلی استراتژی پایداری بسته بندی شرکت بر آنهاست. چگونه بین این خطوط مختلف کسبوکار تعادل برقرار میکنید؟
هر دو حیاتی هستند و هر دو در مرکز اهداف و اقدامات ما قرار دارند.
بسته بندی نوشیدنیها عمدتاً سخت (Rigid) است؛ اغلب بطری PET یا قوطی آلومینیومی. این مواد و سیستمهای بازیافت آنها ــ اگر وجود داشته باشند، چون در بسیاری مناطق سیاست و زیرساخت کافی وجود ندارد ــ باعث شدهاند که ما از سال ۲۰۲۰ تاکنون میزان محتوای بازیافتی مورد استفاده در کسبوکار آمریکای شمالی خود را دو برابر کنیم.
بیشتر مواد غذایی ما در فیلمهای انعطافپذیر بسته بندی میشوند؛ و همه در صنعت، NGOها و تأمینکنندگان مواد میدانند که این یک سیستم سرتاسری بسیار پیچیدهتر است که باید از جمعآوری تا فرآوری مواد و حتی خود مواد مورد استفاده تغییر کند، بهگونهای که ایمنی غذایی، تازگی و کیفیت را تضمین کند. این اکوسیستم بسیار کمتر از اکوسیستم بطریها و قوطیها توسعهیافته است. با این حال، ما زمان و تلاش زیادی را صرف هر دو حوزه میکنیم.
بسته بندی
